«رعایت ادب جزء برنامه­ های بین ­المللی اسلام است. ظرافت در گفتار، رفتار و نوشتار ادب نام دارد.»[1]

آنها که او را دیده ­اند، در درس تفسیر، فقه، نماز جماعت و درس­های اخلاق ظهرهایِ پنجشنبه او حضور پیدا کرده ­اند باور کرده ­اند که باور این برنامه بین­ المللی اسلام، یعنی ظرافت در گفتار و رفتار و نوشتار، با گوشت و پوست او گره خورده است. ثمرات نظم در پوشش، هم آهنگی برخوردها و به طور کلی رعایت عملی آدابِ ادبِ زیستن، خودش را در نوعِ مشیِ علمی او اعم از روش نقد سخنان دیگران، نظم فکری و سیر مشخص بحث­ها-با پای برهان-تا رسیدن به مأمن نتیجه­، به خوبی نشان می­دهد. شاگردانِ منظمِ درس­هایش خاطرات نابی را از تب و تاب او برای بودن در مسیر ادب در خاطرشان دارند. مثل اینکه در میان درس اسفار، وقتی از حرف­های یک از حاضران که متضمن توهین به مرحوم صدرالمتألهین بود پریشان می­شود، به گفتن یک جمله اکتفا کرده و خشم خود را فرو می­خورد. جمله ­ای کوتاه که پرده از برنامه­ ای بلند برای زندگی هر جوینده علم دارد:«هر کس با ادبش به جایی می­رسد».

البته در این میان نباید شمس الوحی تبریزی را از یاد برد که دُرِّ نایاب ادب، ماترک ارزشمند او در میان شاگردان­ اش بود. پرونده ویژه این شماره از رهنامه پژوهش نگاهی کوتاه دارد به سیره علمی و عملی حضرت آیت الله العظمی عبدالله جوادی آملی(دامت برکاته).

پی نوشت:

[1] بنیان مرصوص ص